Είμαι σίγουρη πως τις τελευταίες ημέρες είμαστε όλοι πολύ αναστατωμένοι με τα θλιβερά συμβάντα… Είναι κάποια πράγματα που δεν τα χωράει ο νους.. Τα παιδιά όλων μας πάνε καθημερινά στο σχολείο τους για να διδαχθούν , να μάθουν, να αποκτήσουν εφόδια, να αναπτύξουν χαρακτήρα… Το τελευταίο που θέλουμε ως γονείς είναι να δούμε στα κινητά μας το τηλέφωνο του σχολείου… πόσο άδικα έφυγε αυτό το παιδί… πόσο άδικη που γίνεται κάποιες φορές η ζωή και πόσο “φτηνή”…
Πότε επιτέλους αυτή η κοινωνία και το κράτος αυτής της κοινωνίας θα ενσκήψουν και θα αφοσιωθούν στα δύο πιο μεγάλα, καυτά και σοβαρά κεφάλαια; Πότε επιτέλους θα σοβαρευτούν και να δουν κατάματα ότι χωρίς αυτά τα δύο δεν πάμε πουθενά ; Πως είναι δυνατόν να πετάνε ατάκες και να ρίχνουν μπαλάκια και ευθύνες χωρίς κανένας πραγματικά να βάζει μπροστά για να πετύχει το καλύτερο που μπορεί για την παιδεία και την υγεία; Δεν έχουν παιδιά οι ίδιοι; Πόση αδιαφορία; Αυτοί δεν αρρωσταίνουν;
Και ενώ γράφω σκέφτομαι δυνατά και διερωτώμαι… Έκανε ποτέ κανείς αξιολόγηση σε αυτό το κράτος για την υγεία και την παιδεία; Βρήκε κανείς ποτέ τις αδυναμίες και θέλησε ποτέ να βάλει κόκκινη γραμμή και να πει “φτάνει ως εδώ”, “τα αλλάζουμε όλα!!!”. Κόκκινες γραμμές ακούς μόνο όταν οι κύριοι φορώντας την γραβάτα τους μιλούν για το Κυπριακό. Καλά, στο εσωτερικό και στα θέματα που καίνε την καθημερινότητα του κάθε τάχα μου ευρωπαίου πολίτη δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές; Αν δεν αρέσει το χρώμα, να το αλλάξουμε… Γίνομαι εριστική και το ξέρω όμως πραγματικά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να μπορεί να κατανοήσει, να ερευνήσει και να έχει άποψη, δεν είδα ΚΑΜΙΑ αλλαγή στα συστήματα που αφορούν τους δύο βασικότερους πυλώνες της κοινωνίας. Το μόνο που ξέρω με σιγουριά είναι ότι η μία κυβέρνηση ρίχνει το μπαλάκι στην άλλη, ότι όλοι έχουν προτάσεις αλλά δεν εισακούονται, ότι πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι και πάει λέγοντας. Σοβαρευτείτε επιτέλους…
Τελείωσα τις σπουδές μου στη δημοσιογραφία το 2005 και μπήκα κατευθείαν στη δουλειά. Από τα πρώτα ρεπορτάζ που έκανα αφορούσε το ΓΕΣΥ και όπως ήμουν σε θέση να γνωρίζω δεν ήταν η πρώτη φορά που ετοιμαζόταν να “πάρει σάρκα και οστά”. 13 χρόνια μετά είμαστε αθεόφοβοι… 13 ολόκληρα χρόνια και άλλα τόσα πιο πριν…
Αξιολόγηση… Πώς; Πού; Πότε; Τι; Γιατί; Όλα καλά και άγια ; Αφού ΔΕΝ είναι…
Παιδεία… άλλο μεγάλο κεφάλαιο… μπορώ να αρχίσω να γράφω ένα εκατομμύριο θέματα προς σκέψη και περισυλλογή και είμαι σίγουρη ότι όλοι οι γονείς τα ίδια σκεφτόμαστε.. Δεν είναι καλό το εκπαιδευτικό μας σύστημα;.. ίσως θα διερωτηθούν κάποιοι… Είναι; Χρήζει βελτίωσης; και αν χρήζει βελτίωσης ΓΙΑΤΙ δεν το βελτιώνουμε; τι περιμένουμε ρε παιδιά ; Καλά… για την αξιολόγηση δεν έχω κάτι να αναφέρω παρά μόνο τα ίδια ερωτήματα. Πώς, Πότε, Πού, Τι, Γιατί;
Μη με πείτε γραφική…. δεν είμαι… Θεωρώ ότι σε αυτούς τους δύο τομείς, είμαστε πιο κάτω από μέτριοι… για πολλά χρόνια… και όμως δεν αλλάζει τίποτα. Γιατί αναρωτιέμαι; Δεν συνειδητοποιούμε; Δε θέλουμε; Τι στο καλό είναι αυτό που δεν μας επιτρέπει να παρέχουμε στην κοινωνία και στον κάθε πολίτη τα βασικά ;
Λυπάμαι πραγματικά που πρέπει να συμβεί κάτι κακό για να ανοίξουμε το τσουβάλι της συζήτησης, όμως λυπάμαι ακόμα περισσότερο που σε λίγο καιρό θα ξεχαστεί και πάλι…
moments by Katerina Agapitou
