Πω πω !! Πέρασε ένας ολόκληρος μήνας ! Ένας γεμάτος μήνας. Η αλήθεια είναι πως με το νεογέννητο όχι μόνο καταλαβαίνεις πως περνάνε οι μέρες, καταλαβαίνεις πως περνάει η κάθε ώρα! Χαχαχα… Μαμ, κακά και νάννυ… Αυτό είναι ! 24 ώρες το 24ωρο. Δεν έχει κάτι άλλο. Μέχρι που να αλλάξεις την πάνα, τσουπ ακούς αυτόν τον «μοναδικό» θόρυβο και άντε πάλι στην αλλαξιέρα. Και μετά φαί και μετά ύπνος και μετά πάνα και όλα πάλι από την αρχή… Αυτή είναι ο κορμός τις μέρας. Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Παράλληλα πρέπει να έχεις και το σπίτι καθαρό και συγυρισμένο. Να ετοιμάσεις φαϊ και να έχεις πλυμένα ρούχα. Να είσαι σε θέση, παρά τις αϋπνίες και την κούραση, να συμπεριφέρεσαι σωστά απέναντι στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, ειδικά αν υπάρχουν και άλλα παιδιά που επίσης έχουν ανάγκες. Και ενώ όλα τα παραπάνω και τόσα πολλά άλλα τα περνάνε όλες οι μανούλες, και όλοι τα θεωρούν «φυσιολογικά»… εγώ βάζω μια άνω τελεία και ρωτώ… ΠΟΥ ΤΙΣ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΑΝΤΟΧΕΣ;
Είναι πραγματικά άξια σεβασμού, η κάθε μια μανούλα ξεχωριστά.. για όλα.. για την κάθε ημέρα και το κάθε βράδυ… Θυμάστε πόσα κάνατε; Θυμάστε πόσα αντέξατε; Θυμάστε όλα αυτά τα βράδια που ξενυχτήσατε; Που δεν κλείσατε μάτι ; Τώρα το ζω εις διπλούν. Υπάρχουν μανούλες που το ζουν εις τριπλούν και ακόμα παραπάνω.. Πραγματικά πολλές φορές διερωτώμαι πώς τα καταφέρνουν οι μανούλες με τρία, με τέσσερα, με πέντε παιδιά; Τα χίλια μπράβο είναι τίποτα…
Η μικρή τις τελευταίες ημέρες τσακώνεται με το στήθος. Εκεί που έτρωγε κανονικά, τώρα κάνει τον δικό της πόλεμο με αποτέλεσμα να χαλιέται, να κλαίει και να διαμαρτύρεται και να μην τρώει όσο πριν. Δε ξέρω τι άλλο να κάνω πια. Τα δοκίμασα όλα όσα μπορούσα, όλα όσα διάβασα και όλα όσα μου είπαν… Επίσης το βράδυ ξεκίνησε και μια άλλη «συνήθεια». Με το που θα κάνει το μπάνιο της και θα ξεκινήσουμε θηλασμό – στο δωμάτιο με χαμηλό φώς – αρχίζει τις διαμαρτυρίες. Σπρώχνει, κλωτσάει..ναι ναι ναι… το βρέφος τριάντα ημερών… Και όλα αυτά γιατί; Γιατί ξέρει ότι μετά από αυτό το γεύμα θα μπει στο κρεβατάκι της για νάννυ. Την ώρα που την βάζω κάτω, αρχίζει το παράπονο και μετά το κλάμα… Και ξέρω ότι αυτό είναι . Θέλει αγκαλιά και χέρια για να κοιμηθεί. Την αφήνω για λίγα δευτερόλεπτα… μετά ακόμα λίγα περισσότερα δευτερόλεπτα και μετά ακόμα λίγα.. Την παίρνω αγκαλιά σταματά.. τη βάζω κάτω ξεκινά η «σειρήνα»… Μετά από κάποια βράδια, χτες κοιμήθηκε – μετά από αρκετή μουρμούρα – στο κρεβατάκι της.
Μπράβο για την υπομονή μου.. μπράβο για την υπομονή και την επιμονή όλων των μαμάδων.. Ποιο μαγικό ραβδί μας πασπαλίζει με αυτή την χρυσόσκονη των αντοχών δεν το έχω ανακαλύψει ακόμα.. Ότι και να ναι πάντως, όποιος και να ναι που δίνει όλες αυτές τις μαγικές δυνάμεις και κάνει τις μαμάδες σούπερ ηρωίδες – όχι των κόμικς, αλλά της ζωής – ένα είναι σίγουρο. Το «Μάνα είναι μόνο μία», δε βγήκε τυχαία!
Χρόνια πολλά σε όλες τις μαμάδες για την 14η Μαϊου. Αγάπη και σεβασμός είναι τα λιγότερα για τις γυναίκες που έχουν αυτό τον πρωταγωνιστικό ρόλο…
moments by Katerina Agapitou
