Αγαπημένο μου ημερολόγιο…
Πάνε όντως πολλές μέρες που έχω να γράψω. Όχι γιατί δεν ήθελα, το αντίθετο μάλιστα.. αλλά κάθε στιγμή μέσα στη μέρα που έλεγα θα πιάσω το λαπτοπ να γράψω κάτι προέκυπτε. Ή θα άλλαζα πάνες, ή θα ήταν ώρα για θηλασμό, ή θα ήθελε κάτι το μωρό, ή απλώς θα καθόμουν να χαλαρώσω και θα με έπαιρνε ο ύπνος.
Το άλλο που πιάνω τον εαυτό μου να κάνει είναι να κάθομαι με τις ώρες και να χαζεύω το μωρό την ώρα που κοιμάται.. Είναι τελείως χαζό, αλλά το κάνω. Κάθομαι το κρεβάτι μου και την κοιτάζω. Την παρατηρώ, την προσέχω, ακούω τους θορύβους που κάνει, πώς κουνιέται… Πιάνω τον εαυτό μου να μη φεύγει από δίπλα της γιατί θέλω να την προστατεύσω. Όπως κάνουν τα ζώα. Ακριβώς αυτό.
Ο Κρίστιαν από τη μεριά του έχει επικεντρώσει την προσοχή του στον Ηλία. Θέλοντας να μου δώσει το χρόνο που χρειάζομαι για να φροντίσω το νεογέννητο, αλλά ταυτόχρονα να μη νιώσει ο Ηλίας ότι έχασε από τη σημασία μας, κάνει τα πάντα και κάτι παραπάνω. Η αλήθεια είναι ότι πολλές είναι οι στιγμές που «χάνω» με τον γιο μου. Προσπαθώ πολύ και κάνουμε πράγματα οι δυο μας όμως δεν είναι όπως πριν. Στεναχωριέμαι και κάποιες στιγμές έρχονται και λίγα κλάματα… τι να κάνω; Αφού θέλω να είμαι και μαζί του και με τη μικρή. Όμως αυτό θα πάρει λίγο χρόνο. Πάντως, όταν καταφέρνω να κάνω αυτά τα μικρά και τα καθημερινά μαζί του, ενθουσιάζομαι ! Σήμερα καταφέραμε και φάγαμε μαζί πρωινό πριν φύγει για το σχολείο. Το ευχαριστηθήκαμε και οι δύο τόσο πολύ… Συνήθως η μικρούλα τρώει εκείνη την ώρα και δε μπορώ να είμαι εκατό τοις εκατό «μαζί του». Σήμερα όμως κοιμόταν η Μαρίνα, έτσι είχαμε ένα όμορφο πρωινό. Έστω εκείνη τη μισή ωρίτσα… Τα είπαμε, συζητήσαμε, γελάσαμε, δώσαμε αγκαλίτσα και φιλάκι, και έφυγε για το σχολείο. Μου μοιάζει τόσο μεγάλος! Τον βλέπω όταν κοιμάται και τον συγκρίνω με την αδερφή του. Δεν το πιστεύω ότι αυτός ο άντρας ήταν κάποτε τόσο μικροσκοπικούλης.. Πώς μεγάλωσε έτσι…
Περνάνε οι μέρες.. Και τα χρόνια περνάνε.. Αυτό που συνειδητοποιώ μέρα με τη μέρα είναι πως πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή με τους αγαπημένους μας. Να λέμε «σ’αγαπώ» , να δίνουμε αγκαλιές και να λέμε «Ευχαριστώ Θεέ μου και για αυτή τη μέρα». Περνάει ο καιρός και είναι κρίμα να χάνουμε στιγμές. Να χάνουμε τα όμορφα, τα απλά και τα ωραία για χάριν του προγράμματος, των αυστηρών κανόνων, της καθημερινότητας και της κούρασης. Καμία στιγμή κούρασης ή αδυναμίας μας δε μπορεί να «καπελώσει» μια στιγμή μας με τα αγαπημένα μας πρόσωπα…
Να ‘στε καλά όλοι εύχομαι !! Περιμένω τα νέα σας
Υ.Σ : Είχαμε κάποιες εγκυμονούσες στο Moments! Κορίτσια πώς πάμε ;;
moments by Katerina Agapitou
