Ο “φτωχός συγγενής”… Αυτός που κάθε φορά όσο δίκαιος και να είναι, όσο ειλικρινής και αν είναι , όσο δυνατός και να είναι, πάντα μα πάντα κάποιος θα καταφέρει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να τον βγάλει εκτός εαυτού.. αυτός ο “φτωχός συγγενείς”…
Δε ξέρω αν είναι οι ορμόνες… Δε ξέρω αν είναι η κούραση και το γεγονός ότι δεν έχω την υπομονή που είχα πριν λίγο καιρό. Σας έτυχε ποτέ να νιώθετε μια χαρά, να αισθάνεστε καλά και ξαφνικά να γίνεται κάτι και απλώς να νιώθετε πως καταρρέετε συναισθηματικά; Μια χαρά να είσαι με την οικογένειά σου και κάποιος ή καλύτερα κάποιοι να σε κάνουν να βγαίνεις από τα ρούχα σου… Ο καθένας μας κουβαλά τα υπαρξιακά του, τον τρόπο σκέψης του και τον τρόπο που λειτουργεί… είτε το κάνει επειδή έτσι είναι , είτε του τα έχουν επιβάλει και τον έχουν μάθει έτσι..
Και γω που προσπαθώ να απαγκιστρωθώ και να απελευθερωθώ από τα δικά μου δέσμια, παιδικά, υπαρξιακά κτλ γιατί να πρέπει να αντιμετωπίζω αυτά των υπολοίπων ; Γιατί – επειδή εγώ θεωρούμε δυνατή – να είμαι πάντα “ο φτωχός συγγενής” της υπόθεσης. Ενώ αν είσαι αδύναμος ή δε μπορείς ή είσαι ευάλωτος, ο περίγυρος προσέχει τα λόγια του, τις πράξεις του, το πώς θα αντιδράσει, μπας και “πειραχτείς” και πάντα είσαι δέκτης της γλυκιάς κουβέντας, της γούτζου γούτζου αντιμετώπισης..
Εδώ είναι που βγαίνω από τα ρούχα μου και γίνομαι πραγματικά έξω φρενών… Γιατί αυτοί που θεωρούνται δυνατοί να τρώνε πάντα στη μούρη τις ηλίθιες συμπεριφορές του καθενός ; Δε γουστάρω ρε κύριε, ρε κυρία τις ηλίθιες συμπεριφορές !! Δεν τις ανέχομαι, δεν τις έχω ανάγκη. Ούτε τα ψεύτικα τα γούτζου γούτζου έχω ανάγκη ή το εξ ανάγκης κουβεντολόι.
Και το πιο αστείο – το θέτω με τον πιο κομψό τρόπο, μην πω ψεύτικο και παρεξηγηθώ – είναι πως όταν έχεις τα κότσια να αντιδράσεις σε αυτές τις συμπεριφορές γιατί είσαι ντόμπρος και είπαμε προσπαθείς να απαγκιστρωθείς από τους ψευδείς εαυτούς και τους δήθεν καθωσπρεπισμούς της κοινωνίας και της κυπριακής οικογένειας, πρώτα τρως μούτρα… Δεν είναι γελοίο ; Είναι ! Δεν είναι φθηνό ; Είναι ! Και τι να κάνουμε ;
Τι κάνω εγώ ; Λάθος ή σωστό, παραμένω εγώ.. μιλάω ανοικτά και καθαρά.. κοιτάω στα μάτια και δεν κρύβομαι σε “δηθενισμούς” και τάχα μου συμπεριφορές σεβασμού. Το σεβασμό μου πρέπει να τον κερδίσεις… Και καλή καρδιά !
Αυτά σκεφτόμουν σήμερα… είναι κρίμα να αναλωνόμαστε σε ψευδείς εαυτούς… είναι κρίμα να μην προσπαθούμε να ξεφύγουμε από τις αρνητικές και ξεπερασμένες ιδέες και πρακτικές των παλιών καιρών και κεφαλιών… επίσης είναι κρίμα να μην είμαστε ειλικρινείς και να μην κάνουμε αυτά που κάνουμε γιατί το θέλουμε αλλά γιατί πρέπει. Ε λοιπόν… κάποια πρέπει ΔΕΝ πρέπει.. Τέλος
moments by Katerina Agapitou
