Όλον αυτόν τον καιρό που είμαι στο σπίτι λόγω θεμάτων στην εγκυμοσύνη, είχα το χρόνο να σκεφτώ πολλά, ίσως και περισσότερα από ότι μπορούσε να διαχειριστεί ο εγκέφαλος. Αναθεώρησα καταρχήν τις προτεραιότητες. Όχι πως πριν ήταν άλλες, όμως με το δεύτερο παιδί σίγουρα θα επέλθουν αλλαγές τις οποίες πρέπει να αποδεχτείς. Ένα απλό παράδειγμα… Όταν γέννησα τον Ηλία και επέστρεψα στη δουλειά, έπρεπε κάθε πρωί να ξυπνάω στις 2 τα ξημερώματα, να μπαίνω στο αυτοκίνητο στις 2 και 15 να βάζω μπρός από Λεμεσό παρακαλώ και να είμαι γραφείο στη Λευκωσία στις 3. Μου είχε επιβάλει κανείς αυτό το ωράριο-βασανηστήριο ; ΟΧΙ ! Αλλά για να κάνεις μια πρωινή εκπομπή και για να μην προσφέρεις στον κόσμο κονσέρβες και ξαναζεσταμένο «φαί» από το βράδυ – ετοιματζίδικα βίντεο από το δελτίο της νύχτας – πρέπει να δουλέψεις. Για να μπορείς να μεταφέρεις ή να βγάζεις ειδήσεις και να ενημερώνεις τον κόσμο θα πρέπει εσύ πρώτα να είσαι ενημερωμένος. Και δεν είναι παίξε-γέλασε. Έχεις ευθύνη και καθήκον προς τους τηλεθεατές. Μα πάνω από όλα πρέπει να τους σέβεσαι. ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΠΟΥ ΒΛΕΠΩ ΤΩΡΑ ΕΓΩ ΩΣ ΤΗΛΕΘΕΑΤΡΙΑ ΚΑΙ ΕΚΝΕΥΡΙΖΟΜΑΙ ΤΟΣΟ ΜΑ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ !!! Όπως και να χει, για τους πιο πάνω λόγους, διαμόρφωσα το πρόγραμμά μου έτσι που να είμαι μια σωστή επαγγελματίας. Γυρνούσα στο σπίτι κοντά στο μεσημέρι και έπεφτα για ύπνο στις 7 και μισή το απόγευμα!! Θυμάμαι τον Ηλία δίπλα μου στο κρεβάτι να πίνει το γάλα του και μόλις ο μεγάλος δείκτης έδειχνε τον αριθμό 6 (και μισή δηλαδή), τον φιλούσα γλυκά, τον έπαιρνε ο Κρίστιαν αγκαλιά και τον πήγαινε στο κρεβάτι του. Οι στιγμές μου μαζί με το μωρό μου και τον άντρα μου δεν ήταν όσες θα ήθελα, ούτε όπως θα ήθελα. Ο Ηλίας έγινε 3 χρονών και κάτι για να με δει και να τον δω το πρωί και να πούμε καλημέρα. Πιο πριν οι καλημέρες μας ήταν από το τηλέφωνο και χάρη στην τεχνολογία και από το VIBER για να τον βλέπω κιόλας. Ο Κρίστιαν έκανε κάτι που ελάχιστοι θα έκανε. Έγινε επαγγελματίας γονέας ! Αφιέρωσε τα πρώτα χρόνια της ζωής του Ηλία στο μεγάλωμά του. Αυτός τον μεγάλωσε, τον ταϊζε, τον έπαιρνε νηπιαγωγείο, βόλτες, παντού. Και πάντα μου έλεγε να ζήσω αυτή την ευκαιρία στη δουλειά γιατί ήξερε πως ήταν η μεγάλη μου αγάπη, το μεράκι μου..
Κάτι τέτοιο δε θα επέλεγα να κάνω και τώρα με τη Μαρινούλα. Θα ήθελα να είμαι πιο ενεργή στο μεγάλωμά της ιδιαίτερα στα πρώτα της χρόνια. Κάνοντας την αυτοκριτική μου αναγνωρίζω πως προτεραιότητα μας είναι αυτές οι μοναδικές και ξεχωριστές στιγμές με τα παιδάκια μας. Δεν είναι παρά μόνον στιγμές που εξανεμίζονται στο λεπτό και αν δεν είσαι εκεί να τις ζήσεις, θα έχεις να θυμάσαι μόνο όσα σου αφηγούνται.
Ανασυγκρότηση δυνάμεων σώματος και μυαλού πάντα χρειάζεται. Και από αυτό προσπαθώ να κάνω.. Από τους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης μου, ο Κρίστιαν μου πρότεινε να πάμε σε έναν ειδικό, ώστε να μας καθοδηγήσει στο μεγάλωμα δυο παιδιών. Και όχι μόνο αυτό. Πηγαίνοντας στο γραφείο της ψυχολόγου μαζί, ήρθαμε πιο κοντά πρώτα εμείς ως ζευγάρι και κατ επέκταση στη σχέση μας με τον Ηλία. Ο Κρίστιαν είχε πει κάτι πολύ σοφό. «Τα παιδιά μας είναι η μεγαλύτερη επένδυσή μας και είναι για το μόνο πράγμα που κανείς δεν σου δίνει εγχειρίδιο. Πρέπει εσύ να θέλεις να προσπαθείς να μαθαίνεις και σε αυτό πρέπει να επενδύσουμε». Παλιά ήταν και ταμπού να πηγαίνεις σε ψυχολόγο.. Σε κατηγοριοποιούσαν. Ο «προβληματικός» ή αυτός έχει «Θέματα». Ευτυχώς αυτό το ταμπού κάπου ξέφτισε.
Περνώντας οι μέρες και οι εβδομάδες όμως συνειδητοποίησα κιόλας πολλά…
Πως τελικά σε αυτή τη χώρα, την κατά τα άλλα υπέροχη, όμορφη, ηλιόλουστη και πλούσια σε ιστορία χώρα, η κοινωνία μας δυστυχώς έμεινε πολύ πίσω.
Δυστυχώς αυτό που χαρακτηρίζει τους θεσμούς και τις αξίες έχει φορεμένο το πέπλο της μετριότητας. Γιατί δεχόμαστε να είμαστε μέτριοι; Γιατί ανεχόμαστε τους μέτριους Θεέ μου! Γιατί δεν επενδύουμε στις σωστές βάσεις και στις αξίες, βάζοντας τον πήχη στο τέλειο; -Γιατί δεν υπάρχει το τέλειο θα μου απαντήσουν; Και έρχομαι εγώ και διερωτώμαι. – Και γιατί εγώ πρέπει να το ανεχτώ και να το αποδεχτώ αυτό και να συμβαδίσω με το μέτριο ; Αρνούμαι!
Και για να μεταφέρω τις σκέψεις μου όπως τις έχω στο μυαλό μου θα ξεκινήσω από την παιδεία μας. Μεταρρύθμιση, αλλαγή στρατηγικής, νέοι μέθοδοι διδασκαλίας… Γελάω και θυμώνω ταυτόχρονα !
Μα πού την κάνατε τη διαφορά ; ΠΟΥΘΕΝΑ είναι η απάντηση. Από τη μία το εκπαιδευτικό σύστημα και το πρόγραμμα διδασκαλίας παραμένει ως ήταν. Να μάθουν κι άλλα κι άλλα κι άλλα, να καλύψουν την ύλη, κι άλλη ύλη, κι άλλη ύλη, κι ας μην καταλαβαίνουν, κι ας μην νοιάζεται κανείς τί απορροφά ένα παιδί και τι όχι… Σημασία έχει να καλυφθεί η ύλη βάση των χρονοδιαγραμμάτων. Έμφαση στη συμπεριφορά, στις αξίες, στην αυτοεκτίμηση, στον χαρακτήρα, στον αθλητισμό ; Που είναι αυτά; Αλλά ξέχασα… στην κοινωνία μας τα παιδιά μας τα αντιπροσωπεύει ένας αριθμός. Και φυσικά στην Κύπρο όταν λέμε άθλημα, η επόμενη ερώτηση είναι τι ομάδα είσαι, λες και αθλητισμός σημαίνει ποδόσφαιρο!!!.
Και από την άλλη έχουμε και τους εκπαιδευτικούς οι οποίοι κάνουν «κούτζια» στην κυπριακή για την αξιολόγηση. Και αυτοί που δεν φέρνουν αντίρρηση όμως, πάλι δεν αξιολογούνται. Συζητώ αυτό το θέμα πολύ συχνά με φίλους μου εκπαιδευτικούς. Και πάντα λέμε πως υπάρχουν εκπαιδευτικοί οι οποίοι ρε παιδί μου δεν κάνουν γι αυτή τη δουλειά. Σε αυτό συμφωνούμε. Τι γίνετε όμως με αυτούς που δεν κάνουν τη δουλειά τους; Ποιος τους ελέγχει; Και δεν εννοώ για την ύλη! Για το αν έχουν τη σωστή προσέγγιση, εάν έχουν σώας τας φρένας, γι αυτά εννοώ. Και ρωτάω τους φίλους μου τους εκπαιδευτικούς που είναι στις σχολικές τάξεις περισσότερο από 15 χρόνια. Σας αξιολόγησε ποτέ κανείς; Συμπληρώσατε κανένα έντυπο σχετικό του υπουργείου, κάποιος ειδικός ψυχολόγος, παιδοψυχολόγος σας πήρε συνέντευξη; Η απάντηση που παίρνω πάντα είναι αρνητική. 15 χρόνια και τίποτα. Σε μια δουλειά που είναι λειτούργημα. Που συνεχώς υπάρχουν νέες προσεγγίσεις και νέες μέθοδοι διδασκαλίας. Και το πιο τραγικό είναι το εξής. Όταν ένας εκπαιδευτικός «καταγγελθεί» ότι για κάποιους λόγους δεν κάνει για το σχολείο τότε το υπουργείο παιδείας, άκουσον άκουσον, τον μεταθέτει σε άλλο σχολείο ! Και έτσι πιστεύει ότι έλυσε το πρόβλημα. Αν είναι δυνατόν! Είναι πραγματικά στιγμές που συνειδητοποιείς τα αληθινά θέματα που χρήζουν αλλαγής ή αντιμετώπισης και την ίδια στιγμή αυτές οι στιγμές γίνονται εκνευριστικές γιατί δεν μπορείς να κάνεις και πολλά… Αυτοί που μπορούν.. δυστυχώς, δεν…
moments by Katerina Agapitou
