Τη σημερινή ημέρα την περίμενα με ανυπομονησία, χωρίς όμως ιδιαίτερη «εσωτερική» προετοιμασία και τώρα που κοντεύει 10 το βράδυ το παραδέχομαι και σκέφτομαι ότι αν ήμουν καλύτερα προετοιμασμένη, θα το αισθανόμουν πιο έντονα αυτό το απόγευμα.
Δυο φίλοι μου, μου είπαν για την εκκλησία της Αγίας Μαρίνας στην Αμηρού. Δεν ήξερα γι αυτήν… Το δέσιμό μου με την Αγία είναι για μένα πολύ ιδιαίτερο και όταν έμαθα ότι εκεί βρίσκονται και λείψανα της Αγίας από την Άνδρο, όπου έχω κάνει τάμα, κανόνισα να πάω να προσκυνήσω. Οι φίλοι μου δηλαδή, μίλησαν με τη μοναδική μοναχή που μένει εκεί και προσέχει το ναό, και μας περίμενε…
Ανυπομονούσα.. πήγαινα εκεί για δύο σημαντικούς και προσωπικούς λόγους. Προσκυνήσαμε στην εκκλησία και προσευχηθήκαμε. Μετά μας περίμενε η μοναχή να κάτσουμε να τα πούμε. Είδα ένα πρόσωπο φωτεινό, αισιόδοξο που ήθελε να πει κι άλλα κι άλλα… ένιωθα ότι θα μπορούσα να μείνω εκεί με τις ώρες. Μαζί μας ήταν και δύο κυρίες οι οποίες μετά από εισήγηση της μοναχής, άρχισαν να μας εξιστορούν το θαύμα της Αγίας στο παιδάκι τους. Δάκρυσα.. μακάρι όλα τα μωρά να γινόταν ένα θαύμα και να γιατρεύονταν…
Ήρθε η σειρά μου να ζητήσω δύναμη και προσευχή από τη μοναχή γι αυτά που με βασανίζουν… την ένιωσα πολύ θετική, μου μιλούσε, μου έδινε παραδείγματα, μου εξιστορούσε θαύματα και σημάδια.. Δεν περίμενα απάντηση, όχι βεβαία.. Η αγαλλίαση που ένιωσα και η ηρεμία ήταν όλα όσα ζητούσα. Μου έδωσε μύρο και λαδάκι. Έφυγα λέγοντας πολλά ευχαριστώ.
Αξία ανεκτίμητη να έχεις από κάπου να πιαστείς, να πεις τον πόνο σου, να μοιραστείς τις σκέψεις και τα βάσανά σου.. Τέτοιες στιγμές όμως είναι καλύτερα να αφήνεσαι και να απελευθερώνεσαι.
Θα ξαναπάω! Σίγουρα θα ξαναπάω πιο «προετοιμασμένη» όμως. Και η Μαρινούλα θα πάει. Η μοναχή ζήτησε να τη δει όταν γεννηθεί.
moments by Katerina Agapitou
