Δύο μέρες πριν τον μεγάλο του αγώνα άρπαξε κρυολόγημα. Το πώς ένιωθε μπορεί μόνο ο ίδιος να το περιγράψει. Τα συναισθήματα και τα αισθήματα – το έχω ξαναπεί – δεν έχουν ηλικία. Αν και πέντε χρόνων ένιωθε τόσο απογοητευμένος και τόσο θυμωμένος… Πίστευε πως όλοι οι μήνες που έκανε προπόνηση, που ξυπνούσε κάθε Σάββατο πρωί για να πάει στο πάρκο και να κάνει τις ασκήσεις του, θα πήγαιναν χαμένοι λόγω ενός κρυολογήματος που τον είχε καταβάλει. Για τον Ηλία, αυτό το ένα χιλιόμετρο στον μαραθώνιο στη Λεμεσό αυτό το Σαββατοκύριακο ήταν πολύ μεγάλη υπόθεση.
Προσπαθήσαμε με σιρόπια και βιταμίνες να «πολεμήσουμε» το κρυολόγημα. Ο ίδιος να κτυπιέται… Δεν το πίστευε ότι δε θα μπορούσε να αποδώσει όσο θα ήθελε.. Εμείς δε λέγαμε και πολλά. Του είπαμε να κάνει αυτό που νιώθει και όταν μας ρώτησε αν ήταν επιλογή να μην τρέξει κιόλας, η απάντησή μας ήταν θετική.. Όμως το πείσμα του δεν τον άφησε να τα παρατήσει. Το πρωί του Σαββάτου με πόνο στην κοιλιά – από την αγωνία του προφανώς – φτάσαμε στην εκκίνηση στον μόλο. Συναντηθήκαμε με την ομάδα του. Παιδιά από 4-7 χρονών!! Η εκκίνηση δόθηκε στις 11:20.. Προσπαθώ να μπω στη ψυχολογία του και να νιώσω ότι τον πλημμύριζε εκείνη τη στιγμή. Τον βλέπαμε και του φωνάζαμε και αν και μας άκουγε δε μας έδινε σημασία… χαχαχα ακόμα και εκείνη τη στιγμή μας «έπαιζε». Ας είναι! Τον περιμέναμε στον τερματισμό ! Και να σου που τερματίζει !!! Τα κατάφερε !!! Πέτυχε αυτό που ο ίδιος έβαλε στόχο. Ένιωθε τόσο περήφανος με τον εαυτό του, τόσο καλά μέσα του… Η αρρώστια μπορεί να τον είχε λυγίσει αλλά δεν στάθηκε ικανή να τον αποθαρρύνει από το να πετύχει τον σκοπό του. Και αφού άφησε για λίγο τα αισθήματα της ικανοποίησής του να φανούν… «μαζεύτηκε».. «Ε δεν ήταν και κάτι δύσκολο!» μας λέει και αφήνει εμένα και τον Κρίστιαν να κοιτιόμαστε σαν χαζά.. Το να γράψω πως νιώθαμε εμείς οι δύο είναι περιττό…
Αυτό όμως που νομίζω μου έμεινε αυτό το Σαββατοκύριακο είναι όλα όσα νιώσαμε και περάσαμε ως οικογένεια. Ένα διήμερο – εκδρομή – με αγωνιστικό χαρακτήρα, αλλά και με εμπόδια τα οποία έπρεπε να υπερπηδήσουμε και να τα αντιμετωπίσουμε. Να παραμείνουμε ψύχραιμοι εμείς ως γονείς και να στηρίξουμε την απόφαση του Ηλία αν θα αγωνιζόταν ή όχι σε ένα δίλημμα το οποίο για εκείνον ήταν πολύ μεγάλη υπόθεση. Να μην «μειώσουμε» αυτό που ένιωθε και από την άλλη να μην τον πιέσουμε να κάνει ή να μην κάνει αυτό που ένιωθε… Νομίζω η προσπάθεια και των τριών μας, απέδωσε.. Τι μας έδωσε; Στιγμές που δε θα τις ξεχάσουμε και αναμνήσεις που θα μείνουν χαραγμένες στο μυαλό. Ο πρώτος αγώνας, ενός χιλιομέτρου, για τον Ηλία έγινε.. η μεγαλύτερη επιβράβευση για τον ίδιο νομίζω ήταν η δική του ικανοποίηση…
Τέτοιες στιγμές είναι δυνατές για την οικογένεια. Για το κάθε μέλος.. Να είσαι εκεί. Να δίνεις και να παίρνεις. Να το ζεις. Αυτό είναι οικογένεια..!
moments by Katerina Agapitou
