Αφού μπόρεσα εγώ, τότε όλοι μπορούμε. Δεν είναι εύκολο… Μάλλον πολύ δύσκολο θα το χαρακτήριζα…
Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο μπορώ να πω πως ήμουν αρκετά αγαπητή. Είχα πολλούς φίλους και γενικά πολύ εύκολα έκανα παρέα με τον οποιονδήποτε. Κάπου εκεί μεταξύ 15-17 το βάρος μου είχε αυξηθεί. Δεν το καταλάβαινα στην αρχή.. Δεν ήξερα γιατί και πώς, όμως παρά το ότι δεν με επηρέαζε σε σχέση με τον περίγυρό μου, ούτε στο να βγαίνω και να περνάω όμορφα, παρατήρησα πως ο καθρέφτης κάθε μερικές εβδομάδες “μεγάλωνε” το είδωλο. Είχα αρχίσει να μπαίνω σε ένα τρυπάκι κατάθλιψης. Όχι λόγω σωματικού βάρους, αλλά λόγω “ψυχικού και ψυχολογικού” βάρους. Όλο αυτό είχε αντίκτυπο και στις διατροφικές μου συνήθειες. Η συναισθηματική φόρτιση και τα σημάδια κατάθλιψης καθόριζαν τον τρόπο που έτρωγα. Και έτρωγα τόσο πολύ που μετά συγχαινόμουν και ήθελα απλώς να βγάλω όλα όσα έφαγα. ‘Ένα απλό παράδειγμα της καθημερινότητάς μου είχε ως εξής. Αφού τελείωνα το σχολείο και επέστρεφα στο σπίτι έτρωγα το μεσημεριανό μου. Με το που τελείωνα το φαγητό, ένιωθα μια έντονη πείνα και ήθελα πάντα κάτι γλυκό. Πήγαινα λοιπόν στο “μαγικό κουτί”, έτσι το ονόμαζα. Μέσα στο κουτί αυτό υπήρχαν πάντα σοκολάτες, μπισκότα, πατατάκια, και όλα τα συναφή. Ξεκινούσα με ένα κομματάκι για να “διώξω”, όπως νόμιζα, την επιθυμία μου. Ποτέ όμως δεν έμενα μέχρι εκεί. Το κομματάκι, γινόταν πολλά κομμάτια και τα πολλά κομμάτια γίνονταν 2-3 σοκολάτες, καμιά δεκαριά μπισκότα και σίγουρα 1 σακουλάκι πατατάκια. Με τη μία όμως… Έτρωγα τόσο γρήγορα, μάλλον για να μην βλέπω τι τρώω, έτρωγα τόσο λαίμαργα που πραγματικά ένιωθα αηδία. Οι τύψεις για την πράξη μου έρχονταν αμέσως μόλις τελείωνα την τελευταία μπουκιά. Ήθελα με κάθε τρόπο να βγάλω από μέσα μου όλα όσα είχα μόλις καταβροχθίσει. Ποτέ δεν τα κατάφερνα. Δε μπορούσα να κάνω εμετό αν και προσπαθούσα πολύ. Κανείς δεν ήξερε τι έκανα και δεν άφησα κανένα να δει τι περνούσα. Ντρεπόμουν.
Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα είχα την πρώτη μου επαφή με ειδικό. Πήγα με μια πολύ καλή μου φίλη σε διαιτολόγο. Ήταν η πρώτη φορά που μπήκα στη διαδικασία να τρώω ότι μου έγραφε το διαιτολόγιό μου. Το έκανα.. Συνέχισα και τα επόμενα χρόνια να επισκέπτομαι διαιτολόγους και η αλήθεια είναι ότι διδάχθηκα αρκετά για τον τομέα διατροφή και συνήθειες. ΟΜΩΣ… Μέχρι τότε έκανα διατροφή, δίαιτα, όπως θέλετε μπορείτε να το πείτε, σαν ρομπότ. Το έκανα γιατί “έπρεπε”, γιατί ντρεπόμουν να πάω σε δυο βδομάδες και να μην έχω χάσει τα κιλά ή τα γραμμάρια που έπρεπε…
Σήμερα, στα 34 μου χρόνια και μετά από πολύ δουλειά με μένα, με τον εαυτό μου, με πολλά εφόδια από τους ειδικούς, μπορώ να πω πως όλα είναι θέμα του “ΕΓΩ” μας. Να αγαπήσουμε και να αγαπάμε τον εαυτό μας, αυτό που είμαστε. Αν αγαπήσουμε το σώμα μας και την εικόνα μας, τότε θα θέλουμε το καλύτερο για αυτό που βλέπουμε στον καθρέφτη και γι’ αυτό που νιώθουμε μέσα στα ρούχα που φοράμε. Ως γονιός αγαπάω τα παιδάκια μου όσο τίποτε άλλο και θέλω το καλύτερο γι’ αυτά και προσπαθώ τόσο πολύ καθημερινά. Και για τον εαυτό μου το ίδιο. Αγαπάω το εαυτό μου και θέλω το καλύτερο για μένα. Το χθες πέρασε, το σήμερα δε θα ξανάρθει. Υπάρχει η κατάλληλη στιγμή και ο χρόνος για όλους μας. Η διατροφή δεν είναι κάτι το οποίο κάνω για ένα μήνα πριν βγω στην παραλία, ούτε ο μπαμπούλας της ζυγαριάς. Δεν είναι ο αριθμός. Ένας αριθμός δεν σημαίνει τίποτα όταν μέσα μας δεν νιώθουμε καλά. Ένας αριθμός δεν πρέπει να μας καθορίζει. Αντίθετα, πάντα σε συνεργασία και σαν ομάδα με τον άνθρωπο που ξέρει και μπορεί να μας βοηθήσει και αναφέρομαι στους πτυχιούχους διαιτολόγους και διατροφολόγους, μπορούμε να δούμε καθαρά το κεφάλαιο “διατροφή”, τις διατροφικές μας συνήθειες, την καθημερινότητά μας και τη σχέση μας με το φαγητό.
Πιστεύω ότι όλοι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Έχω περάσει από διάφορους “δαίμονες” και το φαγητό της παρηγοριάς ήταν όπως νόμιζα το φάρμακό μου. Λάθος. Το φάρμακό μου ήταν να αγαπήσω τον εαυτό μου και να θέλω να γίνομαι καλύτερη, πιο υγιής και πιο δυνατή για μένα. Με βοήθησε τόσο πολύ όλη αυτή η πορεία. Και σαν σύζυγος, και σαν φίλη και σαν μητέρα. Τώρα νιώθω πολύ πιο ολοκληρωμένη. Και όταν θέλω να κάνω τις……διατροφικές μου αμαρτίες, τις κάνω άφοβα και χωρίς τύψεις. Η γυμναστική παίζει επίσης πολύ σημαντικό ρόλο. Εκτός του ότι νιώθω το σώμα μου καλύτερο από ποτέ, ακόμα και μετά από δυο γέννες, η ψυχολογία μου είναι πολύ ανεβασμένη. Για πολλούς το γυμναστήριο είναι βραχνάς ή αυτό που ακούω συχνότερα είναι η έλλειψη χρόνου. Το κατανοώ, όμως γυμναστική δεν είναι μόνο το γυμναστήριο, αν και κατά τη γνώμη μου και οι γυμναστές παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο. Αυτοί θα σε δουν, θα σου πουν τι αρμόζει σε σένα και θα διαμορφώσουν ένα προσωπικό πρόγραμμα το οποίο θα αποκλείσει τραυματισμούς, χρόνια προβλήματα κτλ. Ωστόσο υπάρχει και το περπάτημα. Διάβαζα παλαιότερα ένα άρθρο που απαριθμούσε τα θετικά του να περπατάς 30′ τρεις φορές την εβδομάδα. Σε όποια ηλικία και σε όποιο βάρος και σωματότυπο και αν ανήκεις.
Γράφω σήμερα αυτό το άρθρο χωρίς να είμαι ειδικός. Γράφω όμως μια βιωματική ιστορία. Αυτή είναι η δική μου ιστορία. Και αφού τα κατάφερα, όλοι μπορούμε να τα καταφέρουμε.
moments by Katerina Agapitou
