Κλείσαμε αισίως 4 εβδομάδες στην πρώτη τάξη Δημοτικού. Δόξα του Θεό ο μικρός είναι πολύ καλός, και στο διάβασμα και στην αντοχή του ολοήμερου… – δεν είναι και λίγο να πηγαίνεις σχολείο από τις εφτά και μισή και να τελειώνεις στις 3 και τέταρτο-. Στο διαγώνισμα των μαθηματικών πήρε “Άριστα”. Του αξίζουν πολλά μπράβο, όπως και σε όλα τα παιδάκια… Από την Προδημοτική στο Δημοτικό οι αλλαγές στην ζωή και την καθημερινότητά τους είναι πολλές και κάποιες φορές δύσκολες.
Του είπα ψες πως σήμερα μετά τα μάθημα καράτε μπορεί να διαλέξει να πάμε και να κάνουμε ό,τι επιθυμεί η ψυχούλα του. Διάλεξε το σπίτι ως γνήσιος σπιτόγατος και να παραγγείλουμε το αγαπημένο του φαϊ. Περιμένοντας λοιπόν το δείπνο μας, μου πετάει την ερώτηση : “Μ’ αγαπάς; ” “Σε λατρεύω”, του απαντάω. Δεν είναι η πρώτη φορά που με ρωτάει, αν και του το λέω πολύ συχνά, μάλλον για επιβεβαίωση ήθελε τη συγκεκριμένη στιγμή να το ακούσει ξανά. “Θέλω να μου το δείχνεις περισσότερο. Πιο πολύ από ότι μου το δείχνεις. Ξέρω ότι μ’ αγαπάς, αλλά θέλω να μου το δείχνεις σε πιο πολύ χρόνο. Η Μαρίνα θέλει κάποιον συνέχεια δίπλα της επειδή είναι μωρό, αλλά σε θέλω και γω συνέχεια δίπλα μου”. Τον αγκάλιασα. Του απολογήθηκα αν δεν είμαι αρκετά μαζί του, όσο ο ίδιος να νιώθει πλήρης. Υποσχέθηκα πως θα του δείχνω περισσότερο. Και όταν τον ρώτησα “δεν σου δείχνω αρκετά την αγάπη μου;”, “μου απάντησε “ναι, αλλά θέλω και έτσι”… με άρπαξε από το λαιμό σχεδόν μου ξερίζωσε τα μαλλιά και με κράτησε κοντά του με όλη του τη δύναμη. ‘Τον καταλαβαίνω απόλυτα. Δεν είναι θέμα ζήλειας, είναι πως συνειδητοποιεί ότι μεγαλώνει και πως δεν είναι πια μωρό. Συνειδητοποιεί πως ανεξαρτητοποιείται και πως δεν είναι σαν τη μικρή που για να φάει πρέπει κάποιος να την ταίσει, να της παίξει, να της τραγουδήσει. Κακά τα ψέματα άλλο το 5μηνο και άλλο το 5χρονο. Δεν στεναχωρήθηκα… Αντιθέτως χάρηκα που μου ανοίχτηκε και μου είπε πως νιώθει.. Δεν έβγαλε ζήλεια για την αδερφή του, όμως όπως και να ‘χει για πέντε ολόκληρα χρόνια, για όλη τη ζωή του, ήταν μόνος του και έπαιρνε όλη την προσοχή και τη σημασία. Τώρα δεν μοιράστηκαν αυτά, όμως “δίνονται” και αλλού.
Τον ευχαρίστησα για την ειλικρίνειά του. Αν και μεγαλώνοντας κάποιες φορές λέει “όχι” σε αγκαλίτσες και φιλάκια, ξέρω πως όχι μόνο τον ενθουσιάζουν αλλά τα έχει ανάγκη. Και γω χαίρομαι τόσο πολύ να του δείχνω πόσο μα πόσο πολύ τον αγαπάω. Από τη σημερινή μας κουβέντα κρατάω τα εξής : Όσα και αν έχω στο κεφάλι μου και όσο κουρασμένη και αν είμαι, τα αφήνω όλα πίσω και δείχνω στο αγοράκι μου πόσο πού τον αγαπάω. – Τον αφήνω να μου μιλήσει και να μου εκφράσει όλα όσα έχει στο μυαλουδάκι του. – Όταν μου λέει “μαμά, να σου πω κάτι;” και μετά από λίγο “να σου πω και κάτι άλλο” και μετά “και κάτι άλλο” , θα του λέω να μου τα πει όλα. Γιατί μεν μπορεί να θέλει να κερδίσει λίγα λεπτά περισσότερα από τον ύπνο, την ίδια ώρα δε, είναι η στιγμή του να εκφραστεί και να μου ανοιχτεί. Είναι έρωτας, είναι αγάπη, είναι όλη μας η ζωή…
Ξέρω ότι οι περισσότεροι με παραπάνω από ένα παιδί έχετε περάσει παρόμοιες καταστάσεις. Αλληλο-καταλαβαινόμαστε… Φτάνει να συνειδητοποιήσουμε πως τα παιδιά μας είναι η μεγαλύτερή μας επένδυση, πάνω από οτιδήποτε άλλο. Όταν το θυμόμαστε αυτό, νομίζω θα λειτουργούμε αντίστοιχα.
moments by Katerina Agapitou
