Μα ποια είναι αυτή στον καθρέφτη του υπνοδωματίου μου;
Σίγουρα εγώ δεν είμαι… Μα πώς είμαι έτσι; Πώς άλλαξε έτσι το σώμα μου; Τώρα, τους τελευταίους μήνες είναι δύσκολο να διαχειριστώ τον νέο μου εαυτό. Κάποιες φορές νιώθω πολύ περήφανη και για μένα και για όλες τις γυναίκες που καταφέρνουμε να αντεπεξέλθουμε σε όλον αυτόν τον αγώνα, βλέποντάς τα σώματά μας να μετατρέπονται σε φαλαινοειδή. Κάποιες άλλες φορές μου ‘ρχεται να ρίξω μια στον καθρέφτη και να τον κάνω θρύψαλα. Η διάθεσή μου γίνεται ένα με το πάτωμα. Η κοιλιά μου είναι τεράστια και πλέον δεν υπάρχει μέση.. Μια τεράστια φούσκα την έχει αντικαταστήσει. Οι κρέμες για ραγάδες έχουν γίνει συνήθεια ευτυχώς… Δε φτάνουν όλα όσα τραβάμε, οι ραγάδες μας έλειπαν..
Φανταστείτε δηλαδή να έτρωγα ότι να ναι και όποτε να ναι με την παραδοσιακή αλλά πολύ καλή δικαιολογία «τώρα τρως για δύο», «φάε τώρα και τα χάνεις μετά».
Και δε φτάνει που δεν το κάνω αυτό, οι διαστάσεις μου πλέον δεν υπάρχουν στις γραφικές παραστάσεις. Ίσα ίσα που προσέχω πάρα πολύ. Ειδικά μετά από δυο απαίσια και άκρως τραυματικά περιστατικά που με ανάγκασαν να πάω στην κλινική, προσέχω πάρα πολύ τη διατροφή μου. Η δυσκοιλιότητα είναι ένα από τα χειρότερα στην εγκυμοσύνη. Εγώ έπαθα κάτι παραπάνω από το κάτι χειρότερο. Έχει και ονομασία αυτό που έπαθα και τώρα ξεχνάω… Αυτό που δε ξεχνάω είναι οι πόνοι που ένιωσα… Δεν έχω νιώσει χειρότερα. Από τότε λοιπόν, έκοψα οτιδήποτε περιέχει άσπρο αλεύρι καθώς και τους άσπρους υδατάνθρακες μετά από συμβουλές και οδηγίες διατροφολόγων και διαιτολόγων. Είπα αντίο στο άσπρο ψωμί, στα μακαρόνια, στο πλιγούρι , το ρύζι, την πατάτα, σε όλων των ειδών τις πίτες. Για μένα αυτό είναι άθλος επειδή η αλήθεια είναι ότι η διατροφή μου περιελάμβανε κυρίως μακαρόνια και σάντουιτς. Είμαι μακαρονού 100 τοις εκατό. Μπορώ να τρώω μακαρόνια και σαντουτσάκια κάθε μέρα..
Τέλος πάντων όλα αυτά αποτελούν πλέον παρελθόν, εκτός κάποιων μικρών παρασπονδιών τις οποίες και πληρώνω ακριβά στη συνέχεια. Φίλοι μου και κολλητοί μου είναι πλέον τα φρούτα, τα λαχανικά, τα δαμάσκηνα, η πρωτεΐνη, οι γλυκοπατάτες, τα γαλακτοκομικά και τα κρητικά παξιμάδια με ελαιόλαδο. Και φυσικά ΝΕΡΟ!!
Το θέμα δεν είναι μόνο η ζυγαριά που κάθε βδομάδα βάζει πάνω και πιο πάνω λες και κάνει αγώνα να ξεπερνά κάθε φορά τον προηγούμενο αριθμό, είναι και η αίσθηση του «μεγαλώνω», «βαραίνω», «κουράστηκα». Όλα αυτά, συν η εικόνα στον καθρέφτη που ορκίζεται ότι το περσινό μπικίνι θα μείνει για φέτος στο ερμάρι, δημιουργούν ένα κοκτέιλ απογοήτευσης και δυσαρέσκειας. Και είναι εκεί που ορκίζομαι στον εαυτό μου «διατροφή με το που γεννάς και γυμναστήριο με το που το επιτρέψει ο γιατρός».
Βέβαια για να λέμε και του στραβού το δίκιο υπάρχουν και οι στιγμές που όπως σας είπα και πιο πριν νιώθω πολύ περήφανη που κάνω ότι κάνω έχοντας ένα μωρό να μεγαλώνει μέσα μου και καμιά δεκαριά κιλά επιπλέον να κουβαλώ. Ειδικά όταν θέλω να συγκλείσω τον αντρούλη μου. «Βάλε και συ δέκα κιλά στην κοιλιά, κυτταρίτιδα στα πόδια και κουβάλα ένα μωρό που κάνει τούμπες στην κοιλιά για εννέα μήνες, και αν τα καταφέρεις ξαναμιλάμε», λέω ως άλλη μια ηρωίδα 🙂
moments by Katerina Agapitou
