Ίσως να είναι η ιδέα μου, ίσως να είναι και πάλι ορμονικό το θέμα, αλλά η δεύτερη εγκυμοσύνη μου φαίνεται βουνό μπροστά στην πρώτη. Ίσως επειδή αυτή τη φορά είμαι πιο ψυλλιασμένη, ξέρω τι πρόκειται να ακολουθήσει… ενώ την πρώτη φορά τα έζησα όλα για πρώτη φορά, ζούσα στην άγνοια και τα αντιμετώπιζα όλα όσα συνέβαιναν, τη στιγμή που συνέβαιναν…
Έπειτα είναι και το άλλο. Υπάρχει ήδη ένα παιδάκι στο σπίτι. Το παιδάκι σου που τόσο καιρό ήταν ο ένας και μοναδικός. Που κυλιόσουν μαζί του, τον σήκωνες ψηλά, άσχετα αν ξεπέρασε τα 20 κιλά και δεν νοιαζόσουν, που πηδούσε πάνω σου και παίζατε μαξιλαροπόλεμο με χέρια και πόδια να «φεύγουν» στον αέρα… Όλα αυτά όταν μετριάζονται, έχουν συνέπειες. Αλλάζουν λίγο οι ισορροπίες.
Και αυτές οι ισορροπίες γίνονται σούπα, όταν εκεί που ζεις φυσιολογικά, ξυπνάς πρωί, πας δουλειά, τρέχεις πάνω κάτω για τα καθημερινά, είσαι εργαζόμενη μητέρα, σύζυγος, επαγγελματίας και νοικοκυρά… κάποιες κόκκινες κηλίδες σου δίνουν το πρώτο δυνατό χαστούκι. ΕΙΣΑΙ ΕΓΚΥΟΣ !!
Κάτι τέτοιο έπαθα.. Δεν είχα κλείσει το πρώτο τρίμηνο. Δεν είναι κάτι τραγικό να δεις λίγο αίμα, όμως είναι μια κρίσιμη περίοδος. Χρειάζεται προσοχή. Ο γιατρός μου έδωσε την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή και μου είπε ξεκάθαρα. ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ! Για 10 ημέρες ήμουν στο σπίτι. Την έβγαλα στον καναπέ. Και ήταν για μένα βασανιστήριο. Εύλογα πολλοί μου έλεγαν «Είσαι τρελή! Εκμεταλλεύσου το», όμως και πάλι εγώ ήθελα να μπορούσα να κάνω ό,τι έκανα καθημερινά. Είναι η αντίθετη ψυχολογία μάλλον όταν σου επιβάλλεται κάτι και δεν έχεις εσύ τον πρώτο λόγο.. Τι να πω..
Η συμπαράσταση από τη δουλειά ήταν πολύ συγκινητική. Τόσο η διεύθυνση, όσο και οι συνάδερφοι μου αναπτέρωναν το ηθικό με τα μηνύματα και τα τηλεφωνήματά τους.
Μετά από αυτό το δεκαήμερο ακολούθησαν κι άλλες «κρίσιμες» μέρες. Ενώ επέστρεψα κανονικά στη δουλειά και την καθημερινότητα, αυτός ο αναθεματισμένος πλακούντας μου τα γύρισε και πάλι. Παραμένει χαμηλά, λέει ο γιατρός, άρα κομμένα τα παρεμφερή. Το καθημερινό πρωινό περπάτημα, το γυμναστήριο, οι βαριές δουλειές του σπιτιού, το σήκωμα και γενικά τα απότομα… αποκλείονται.. Επίσης όπως είπε ο γιατρός ξεκούραση στο σπίτι και άδεια από τη δουλειά τις «κρίσιμες», εβδομάδες – από την 25η μέχρι και την 30η – διάστημα το οποίο ο πλακούντας θα πάρει τη κανονική του θέση.
Και φτάνω αισίως στην 30η εβδομάδα. Ο πλακούντας παραμένει χαμηλά, όχι όμως σε απαγορευτική θέση ώστε να παραμείνω ξαπλωμένη… ευτυχώς δηλαδή!
Ο γιος μου με ρωτά συνεχώς πότε θα μπορέσω να ξανατρέξω και να κάνουμε αγώνες. Τον παίρνω αγκαλιά και τον κοιτάω στα μάτια. Τι υπέροχη στιγμή…
«Πολύ σύντομα φίλε, σ’ αγαπώ»!
moments by Katerina Agapitou
