Κι όμως, κλείνουμε τη δεύτερη βδομάδα ως τετράδα!! Πότε μετρούσα αντίστροφα, πότε έτρεμα σαν το ψάρι έξω από το νερό την προηγούμενη της εισαγωγής στο μαιευτήριο… και τώρα είμαστε στο τέλος της δεύτερης εβδομάδας στο σπίτι μας πλέον… Μετράνε και φεύγουν οι μέρες. Είμαστε λοιπόν όλοι μαζί… Τις ισορροπίες μας σιγά σιγά τις βρίσκουμε..
Ο Ηλίας μας αν και δείχνει κουλ και ψύχραιμος, υπάρχουν εκείνες οι στιγμές που βλέπω το βλέμμα του να θαμπώνει. Όχι γιατί δε θέλει την αδερφή του αλλά γιατί ένα ξένο άτομο, το οποίο κακά τα ψέματα σε χρειάζεται πολύ περισσότερο, αντλεί έστω κάποιες περισσότερες δόσεις σημασίας. Λογικό είναι να νιώθει όπως νιώθει το αγόρι μου. Ένας ψυχολόγος μου είχε πει κάποτε πως στα μάτια ενός παιδιού, το αδερφάκι του είναι όπως θα σου έφερνε ο άντρας σου μια γυναίκα στο σπίτι και θα σου έλεγε : «Γυναίκα, η Σούλα θα ζήσει μαζί μας από δω και μπρος. Δε θα μοιραστεί η αγάπη μου, αλλά θα πολλαπλασιαστεί!!». Ε πείτε μου τώρα ! Είναι κάτι εύκολα διαχειρίσιμο ;;; ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ!
Γι αυτό άλλωστε πηγαίναμε κάθε βδομάδα σε συνεδρίες ψυχολογίας με τον Κρίστιαν. Για να πάρουμε μια καθοδήγηση όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τέτοιες, παρόμοιες ή και άλλες καταστάσεις. Εντάξει όμως… τα καταφέρνουμε… αγάπη χωρίς περιορισμούς! Αυτό λένε και οι ειδικοί, αυτό λέει και η καρδιά μας. Έπειτα και γω γέννησα την πρώτη ημέρα των πασχαλινών διακοπών του Ηλία. Τα σχολεία αυτές τις δύο εβδομάδες ήταν κλειστά, άρα και το αγοράκι μου ξέφυγε από τη δική του καθημερινότητα και ήρθε και ένα νέο μωρό στο σπίτι του.
Η καθημερινότητά μας έχει ως εξής… Θηλασμός, θηλασμός, θηλασμός και πάλι θηλασμός. Πολύ πονεμένη η περιοχή.. Το κοριτσάκι μας είναι φαγανούλι. Κάθε δυόμιση ώρες θέλει φαγητό. Και δώστου στήθος. Και επειδή η προσφορά είναι ανάλογη με τη ζήτηση, μπορείτε να φανταστείτε… Ούτε κρέμες, ούτε κομπρέσες με ηρεμούν. Το ‘χω πάρει πλέον απόφαση πως θα πονάω φρικτά γιατί έτσι είναι. Ευτυχώς δεν έχουμε παραπονιάρικο μωρό… δεν κλαίει και να γκρινιάζει παρά μόνο όταν έρθει η ώρα της για μαμ.
Με τον Κρίστιαν προσπαθούμε και βρίσκουμε φόρμουλες ώστε να περνάμε και αρκετό χρόνο με τον Ηλία και ως μονάδες αλλά και οι δυο μας μαζί. Το έχει ανάγκη και η αλήθεια να λέγεται το έχουμε και εμείς ανάγκη.
Αυτό που δεν παλεύεται με ΤΙΠΟΤΑ, με ΤΙΠΟΤΑ όμως είναι οι πείνες!!! Δε ξέρω πραγματικά τι συμβαίνει με τις ορμόνες μας, αλλά τέτοιες πείνες δεν έχω ξαναζήσει. Ο θηλασμός φταίει. Ή έτσι θέλω να πιστεύω… ¨Όποιος ή ότι και αν ευθύνεται πάντως, τρώω τόσο μα τόσο πολύ.. Και όχι υγιεινά. Καθόλου υγιεινά! Έχω πάει στο άλλο άκρο ! Το τι γλυκά, σάντουιτς, μακαρονάδες, σοκολάτες, πατατάκια και ξηρούς καρπούς κατεβάζω κάθε μέρα, το στομάχι μου και γω το ξέρουμε. Πραγματικά κάποιες φορές σιχαίνομαι το τί και πόσα έβαλα στο στομάχι μου. Προσπαθώ να μου βάλω όρια, αλλά ακόμα να τα καταφέρω. Θα το πάω σιγά σιγά. Βέβαια δεν είναι ότι έχω και όλο το χρόνο στη διάθεσή μου. Θέλω να μπω στο τζιν μου πριν πάω δουλειά! ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!!! Μου δίνε μέχρι τέλος του μήνα… Ένα ακόμη δεκαήμερο χαλαρά και μετά μπαίνω σε πρόγραμμα.
Ευτυχώς η ψυχολογία μου είναι καλή… Παρά τα ξενύχτια, τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια, την αϋπνία, το άλλαγμα 300 πάνων την ημέρα, το νοικοκυριό, είμαι καλά. Γελάω κιόλας σκεφτόμενη το τι κάνουμε όλες οι μανούλες κάθε μέρα. Μπράβο στις αντοχές μας πάντως.. Σήμερα το πρωί είπα στο Κρίστιαν πως κάποιες στιγμές νιώθω το σώμα μου να είναι όπως κάποιες φιγούρες ηρώων που έχει ο Ηλίας στο δωμάτιο του. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να βγει το χέρι, το πόδι ή ακόμη και το κεφάλι τους..
Και σκάσαμε στα γέλια !
moments by Katerina Agapitou
