Φεύγει και η πρώτη εβδομάδα σχεδόν και γω ακόμη προσπαθώ να καταλάβω πότε πέρασε ο καιρός. Πότε την είχα στην κοιλιά μου, πότε περπάτησε, πότε ήρθε ο Σεπτέμβρης για το πρώτο πρώτο κουδούνι.
Δύσκολο να αφήνεις το μωράκι σου στο σχολείο την πρώτη ημέρα. Η αλήθεια είναι πως ήμουν δυνατή – μέχρι να βγω έξω δηλαδή – παρόλο που ήμουν σίγουρη πως θα είχαμε κλάματα. 16 μήνες ήμασταν συνεχώς μαζί. Ξαφνικά τη βάζω σε ένα αυτοκίνητο και την «παρατάω» σε ένα άγνωστο μέρος με άγνωστα πρόσωπα και άλλα παιδάκια που κλαίνε και προσπαθώ να την πείσω εκείνη ακριβώς τη στιγμή πως εδώ που σε έφερα είναι ωραία και θα περάσεις πολύ όμορφα. Αν μπορούσε να μιλήσει θα μου έλεγε : «Ρε μάνα, πλάκα μου κάνεις ;;;;»
Χτες με πείραξε περισσότερο από κάθε άλλη μέρα. ‘Έκλαιγε η μικρή μου, έκλαιγαν και τα άλλα μικρά. Έφυγα και γύρισα στο σπίτι. Και εκεί που σκεφτόμουν τα παιδάκια μας που πραγματικά νιώθουν εγκατάλειψη όταν τα αφήνουμε σε άγνωστα χέρια…., ήρθε στο μυαλό μου η εικόνα που είδα το πρωί.. 6 μικρούλικα λίγο μεγαλύτερα από ενός έτους να κλαίνε. Ένα παιδί σε κάθε χέρι και οι τρεις τους, να τραγουδούν, να τους μιλούν, να τους νανουρίζουν, να τους παίζουν. Να κάνουν ότι μπορούν για να τους εμπιστευτούν τα μικρά μας, να δεθούν μαζί τους. Να απομονώνουν το κλάμα και να επιμένουν να τα ηρεμήσουν. Δεν τα βάζουν κάτω, δεν τα παρατούν, δεν θυμώνουν, δεν χάνουν την υπομονή τους. Πολλοί από εμάς τους γονείς έχουμε επιφυλάξεις και απαιτήσεις για τα μικρά μας. Και καλά κάνουμε. Πάνω από όλα θέλουμε τα παιδιά μας να περνούν όμορφα στο σχολείο, να είναι ασφαλείς και πάνω από όλα χαρούμενα. Από την άλλη αφού επιλέξαμε εμείς οι ίδιοι σε ποιο νηπιαγωγείο θα πάρουμε τα παιδιά μας , καλό θα ήταν να δώσουμε και τον κατάλληλο χρόνο προσαρμογής και για τα μωρά μας, και για μας αλλά και για τις δασκάλες τους. Πραγματικά δίνουν όλο τους το «είναι». Με πόση υπομονή, με πόση επιμονή, με πόση αγάπη αγκαλιάζουν τα μικρά μας…
Πραγματικά τους αξίζουν χίλια μπράβο.
Δεν έχω ζήσει – ευτυχώς – ούτε με τον Ηλία, ούτε με τη Μαρίνα, αρνητικές εμπειρίες . Μέχρι τώρα λαμβάνω μόνο αγάπη, θέληση και ακούραστη αφοσίωση.
Κατερίνα, Ελευθερία και κυρία Δώρα, ένα ευχαριστώ είναι λίγο. Καλή μας χρονιά.
moments by Katerina Agapitou
