Τα έκανα όλα βάση του «σχεδίου» που είχα στο μυαλό μου. Έχοντας μια καλύτερη εμπειρία στο πρώτο μας ταξίδι με την μικρή, δυο μήνες πριν στην Άνδρο, σκέφτηκα πως η όλη διαδικασία δε θα της ήταν άγνωστη. Η άφιξη μας στα Χανιά ήταν σχετικά καλή. Ένα κλάμα διάρκειας 5 περίπου λεπτών κατά την προσγείωση που ουσιαστικά σήμαινε τη νύστα της και τη δυσκολία της να βολευτεί πάνω μου για να κοιμηθεί. 8 ημέρες στα Χανιά περάσαμε καταπληκτικά. Και έρχεται η μέρα και η ώρα να φύγουμε…
Η πτήση μας ήταν στις έντεκα το βράδυ. Λέω και γω από μέσα μου «τέλεια, θα κοιμηθεί πριν ανέβουμε στο αεροπλάνο και ούτε που θα καταλάβει πότε φθάσαμε». Λογάριαζα όμως χωρίς τον…. «ξενοδόχο». Πάλευε τον ύπνο συνεχώς. Καθόταν στο καρότσι της και το μάτι της ορθάνοικτο. Παρατηρούσε τα πάντα, συμμετείχε, ήθελε να είναι στο επίκεντρο. Η ώρα όμως περνούσε. Ανεβαίνουμε στο αεροπλάνο και ξεκινάμε για το δίαυλο απογείωσης. Αυτό ήταν…. Ένα υστερικό κλάμα και μια τσιρίδα που δεν σταματούσε με τίποτα. Και ακόμη δεν είχαμε καν απογειωθεί. Ίδρωνα και ξανά ίδρωνα . Προσπαθούσα να την ηρεμήσω ήρεμα και γλυκά, το αγρίμι μου όμως «φούντωνε» περισσότερο. Κλωτσούσε, χτυπιόταν, τσίριζε τόσο δυνατά που της κοβόταν η αναπνοή. Αυτό το «μαρτύριο» κράτησε περίπου κανένα τέταρτο. 15 ολόκληρα λεπτά που είναι έτσι κι αλλιώς πααααααααρα πολλά αν κάτσει κάποιος να ακούει μια τσιρίδα και ένα ασταμάτητο κλάμα σε ένα αεροπλάνο, φάνηκαν πραγματικά αιώνας. Αυτό που είχα συνέχεια στο μυαλό μου ήταν να απολογηθώ στους υπόλοιπους επιβάτες.
Με το που φτάνουμε στο επιτρεπόμενο ύψος για να σβήσουν τα φωτεινά σήματα για τη ζώνη, σηκώνομαι και αρχίζω να κάνω βόλτες πάνω κάτω στο αεροπλάνο. Ακούω την ανακοίνωση της αεροσυνοδού, «παρακαλώ παραμείνετε στις θέσεις σας με τις ζώνες σας δεμένες». Λέω και γω «Κάποιος μου κάνει πλάκα. Αν δεν σηκωθώ να την νανουρίσω να κοιμηθεί, ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να σταματήσει να κλαίει». Συνεχίζω λοιπόν ακάθεκτη το πάνω κάτω, περπατώντας σαν μεθυσμένη αφού είχαμε κάποιες πολύ μικρές αναταράξεις. Ευτυχώς λέω θα νανουριστεί πιο εύκολα.
Περνώντας από τους επιβάτες κοίταζα κάτω γιατί ντρεπόμουν για όλο αυτό που προηγήθηκε. Όταν όμως σήκωσα το βλέμμα και έκανα οπτική επαφή με 2-3 επιβάτες είδα πως οι άνθρωποι μου χαμογελούσαν, σαν να μου έλεγαν «υπομονή κορίτσι μου». Πήρα τα πάνω μου. Από τη μία ένιωθα τόσες ενοχές που το μωρό έκανε πραγματικά σαν τρελό, στεναχωριόμουν για την ίδια τη μικρή που είχε αυτή την άσχημη εμπειρία πριν καταφέρει να αποκοιμηθεί και από την άλλη ένιωθα άσχημα απέναντι στους επιβάτες . Κι όμως συνεχίζοντας το «πάνω-κάτω» στο διάδρομο του αεροπλάνου μέχρι να σιγουρευτώ ότι έχει κοιμηθεί για τα καλά, τα χαμόγελα των επιβατών, έγιναν κουβέντες. «Κοιμήθηκε τελικά», «ήταν κουρασμένη φαίνεται». Μέχρι και μπισκότο και τσίχλα μου πρόσφεραν. Τι καλοί !
Η μικρή δεν ξύπνησε ούτε κατά την προσγείωση, ούτε κατά την διαδρομή μας προς το σπίτι, ούτε κατά τη διάρκεια της νύχτας.
Κάνοντας αυτό το ποστ θέλω να πω σε όλες τις μανούλες να έχουν υπομονή και να κρατάνε γερά απέναντι σε τέτοιες εξάρσεις. Ειδικά όταν γίνονται σε ένα αεροπλάνο, που δεν έχεις έξοδο διαφυγής. Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους συνεπιβάτες και το πλήρωμα της συγκεκριμένης πτήσης, για την υπομονή τους αλλά και για την ευγένειά τους. ¨Έδειξαν υποστήριξη και πολλή υπομονή.
Δε θυμάμαι μικρότερη που ήμουν να είμαι σε αεροπλάνο και να αρχίζω τα βρισίδια (από μέσα μου) όταν άκουγα τσιρίδες μωρών, πάντως όντας τώρα στη μεριά τη μάνας ή του πατέρα, σας βγάζω το καπέλο!!
Οι δικές σας, παρόμοιες εμπειρίες ;
Καλημέρα να έχουμε !!!
moments by Katerina Agapitou
