Σας χαιρετώ !!! Εύχομαι να σας βρίσκω καλά, μικρούς και μεγάλους !!
Μετά από αρκετούς μήνες αϋπνίας σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας την κούραση και…θα το πω… την απελπισία της στιγμής. Είμαι σίγουρη πως δεν είμαι μόνη μου σε αυτό… Μετά το χθεσινοβραδινό που ήταν για μένα ίσως η πιο ανήσυχη νύχτα σκέφτηκα να γράψω, όχι μόνο για να το βγάλω από μέσα μου αλλά και για να δώσω το…”ελεύθερο” σε όλες εκείνες τις μαμάδες και όλους εκείνους τους μπαμπάδες που έχουν φτάσει στα όρια με τις “ανήσυχες” – το λέω όσο πιο ευγενικά γίνεται – νύχτες.
Η μικρή μας δεν είναι το παιδάκι που θα ξαπλώσει στο κρεβατάκι του να νανουριστεί και να κοιμηθεί όπως τουλάχιστον είμασταν συνηθισμένοι με το μεγάλο μας γιο. Διαφορετικό μωρό λέω στο οποίο δεν “έπιασαν” τόπο οι πρακτικές της ρουτίνας που κάναμε με τον Ηλία. Για να μην τα πολυλογώ, χτες κοιμήθηκε στις επτάμιση – λίγο νωρίτερα από το συνηθισμένο… λέμε “οκ”, δόξα το Θεό θα ξεκουραστεί – μαζί της και μεις – μιας και είχε και μια μικρή γρίπη. Ε και λοιπόν…στις 9 μ.μ η μικρή άρχισε το δικό της “πρόγραμμα”… Ανησυχία, την οποία διαδέχθηκε ένα ασταμάτητο κλάμα… Πραγματικά, κάναμε τα πάντα… Αγκαλιά, νανούρισμα, αλλαγή πάνας, γάλα, αλλαγή δωματίου , τζελ για τα ούλη και τα δόντια, παυσίπονα…. Τίποτα, τίποτα δεν την ηρεμούσε.. Μέχρι και βιντεάκια με παιδικά τραγουδάκια βλέπαμε στις 12 τα μεσάνυχτα και τραγουδούσαμε το “χαρωπά τα δυο μου χέρια” και το ΄”ήταν ένας Γάιδαρος με μεγάλα αυτιά”… Μη γελάτε καθόλου… Δεν ήξερα τι άλλο να κάνουμε… σκαρφιζόμουν μια εγώ και μία ο Κρίστιαν διάφορα ερεθίσματα για να καταφέρουμε να τη βγάλουμε από το τρυπάκι του κλάματος που είχε μπει. Και όταν πήγαινε να την πάρει ο ύπνος, παρακαλούσα από μέσα μου να ναι αυτή η φορά που θα την ξαπλώσω στο κρεβάτι και θα πάω και γω για ύπνο. Αμ δε…. Κάθε φορά που ηρεμούσε λίγο και φαινόταν να έχει κοιμηθεί και πήγαινα προς το κρεβατάκι της να την ακουμπήσω… τσουπ κλάμα πάλι και πάλι από την αρχή… Και ξανά και ξανά…. Αυτή η ….”νουβέλα” συνεχίστηκε μέχρι τις 2 τα ξημερώματα… από τις 9 το βράδυ μέχρι τις 2… και το λέω πραγματικά από την καρδιά μου. ΚΑΝΑΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ που μπορούσαμε και δε μπορούσαμε… Αχχχ…. αυτή ήταν μια βραδιά από τις πολλές πολλές πολλές που έφυγαν και θα ξαναέρθουν. Ίσως δοντάκι, ίσως πονάκι… ό,τι και να ήταν πάντως.. μας έκανε τρενάκι του λούνα παρκ.
Και επειδή την επόμενη στιγμή που πάω να χάσω την υπομονή μου, την επόμενη στιγμή που θέλω να τσιρίξω “σταμάτα, φτάνει”, ή να ανοίξω την πόρτα και να γυρίσω σε 5 χρόνια, σκέφτομαι πόσο πολύ αγαπάω αυτό το πλασματάκι, ότι δεν φταίει που νιώθει έτσι, ότι και αυτό “υποφέρει” και πως μακάρι να είναι αυτά τα ξενύχτια μας – λόγω γρίπης και δοντιού, παίρνω μια βαθιά αναπνοή και συνεχίζω… μαζεύω όλα τα αποθέματα υπομονής που έχω και δεν έχω… Κάποτε δε θα το κρύψω, βάζω τα κλάματα έτσι για να αποφορτιστώ.
Ναι μανούλες και μπαμπάδες… σας καταλαβαίνω και με καταλαβαίνεται. Δεν είναι ντροπή να νιώθουμε κουρασμένοι, κατσούφιδες και ανήμποροι κάποιες φορές. Και δεν είναι ντροπή να λέμε “Παναγία μου βοήθα να βγει και αυτή η νύχτα χωρίς να “πηδήξω” από το παράθυρο… χαχαχα.
Εσείς τι κάνετε σε παρόμοιες περιπτώσεις; Πώς αντιμετωπίζεται τα “ανήσυχα” και άυπνα βράδια;
Και αυτά είναι στιγμές θα σας πω… και θα κλείσω με κάτι που μου είπε ο Κρίστιαν σήμερα το πρωί..
“Αυτές είναι στιγμές που θα σκεφτόμαστε σε λίγα χρόνια και θα χαμογελάμε”
moments by Katerina Agapitou
